தெலங்கானா

ஆந்திரத்தைப் பிரிப்பதைத்தவிர வேறு வழியில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிந்துவிட்டது. அரசியலாக்குதல் என்று சொல்லுக்கான எதிர்மறைப் பொருளை மட்டும்தான் நாம் பொதுவாகப் பார்த்திருக்கிறோம். அதற்கு நல்ல அர்த்தம் தரக்கூடிய ஒரு பொருளும் உண்டு. பொதுக்களத்துக்கு வராத, பொதுமக்கள் அனைவரையும் பாதிக்காத, ஆனால் முக்கியமான ஒரு விஷயத்தை பொதுக்களத்துக்குக் கொண்டுவந்து அனைத்து மக்களையும் யோசிக்கவைத்து, குறைந்தபட்சம் இதுதான் எனக்கு வேண்டும் என்று முடிவெடுக்கவைத்து விவாதங்களை நிகழ்த்தி, அதன் விளைவாக ஒரு மாற்றத்தைக் கொண்டுவரவைத்தலே அரசியலாக்குதல். அப்படிப் பல போராட்டங்கள் இந்த நாட்டில் நிகழ்ந்துள்ளன.

தமிழகத்தின் மொழி உரிமைப் போராட்டங்கள் அப்படிப்பட்டவையே. இட ஒதுக்கீடு தொடர்பான போராட்டம் அப்படிப்பட்டதே. மொழிவாரி மாநிலப் போராட்டங்கள் அப்படிப்பட்டவையே. ஜேபி இயக்கம் என்று சொல்லப்பட்ட எமர்ஜென்சிக்கு முந்தைய குஜராத், பிகார் மாணவர் போராட்டங்கள் அப்படிப்பட்டவையே. ராமஜன்மபூமி/இந்து எழுச்சி இயக்கம் அப்படிப்பட்டதே. வங்காள மொழி பேசுபவர்களைத் துரத்த முயன்ற அஸாம் மாணவர் இயக்கம், காஷ்மீர் பிரிவினை இயக்கம், சீக்கியப் பிரிவினை இயக்கம் ஆகியவையும் இப்படிப்பட்டவையே.

இந்த எல்லா இயக்கங்களும் போராட்டங்களும் முடிவில் ஒட்டுமொத்த நாட்டுக்கும் நன்மையைத்தான் செய்யவேண்டும் என்பதில்லை. சில நாட்டையே பிளவுபடுத்தும். ஒருவரை ஒருவர் துவேஷத்துடன் பார்க்கச் செய்யும். அடையாளத்தை முன்வைத்துச் செய்யும் போராட்டங்கள் அனைத்துமே இப்படித்தான் முடியும்.

இந்த இயக்கங்கள், போராட்டங்களில் சில அடிப்படை குணாதிசயங்கள் இருக்கும். ஒருவித வஞ்சிக்கப்பட்ட மனநிலையை ஒரு பெரும் மக்கள் குழுவின்மீது இந்த இயக்கங்கள் சுமத்தும். அப்படி வஞ்சிக்கப்பட்டதாக நினைத்த மக்கள் அனைவரும் ஒரு குடையின்கீழ் திரளவேண்டும் என்று கோரிக்கை வைக்கப்பட்டும். ஆரம்பத்தில் இந்த இயக்கத்தில் சேராத பலரும் நாளடைவில் சேர ஆரம்பிப்பார்கள். முன்னர் சேர்ந்த சிலர் தங்கள் கருத்தை மாற்றிக்கொள்ள மாட்டார்கள்; ஆனால் தொடர்ந்து தீவிரமாகப் பணியாற்றாமல் வேண்டுமானால் போகலாம். எப்படியாயினும் நாளடைவில் கூட்டம் அதிகமாகத்தான் போகும். வஞ்சிக்கப்பட்டவர்கள் என்றாலே, எதிராக வஞ்சிப்பவர்கள் என்று ஒரு கூட்டத்தை அடையாளம் காட்டியாகவேண்டும். இதில் உண்மை இருக்கவேண்டும் என்றுகூட அவசியம் இல்லை. சில புள்ளிவிவரங்கள் இருந்தால் நல்லது. இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. வஞ்சிப்பு என்பது தெளிவற்றதாக இருந்தால் மேலும் நல்லது. என்ன, நமது கூட்டம் அதை முழுவதுமாக ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். அது மட்டும் போதும்.

அதன்பின், மிக முக்கியமானது, மாணவர் குழுக்களை இதில் ஆத்மார்த்தமாக இறங்கவைப்பது. பொதுவாகவே மாணவர்கள் தங்கள் வயதுக்குரிய கொதிப்பிலும் கொந்தளிப்பிலும் இருப்பார்கள். பகுத்து ஆயும் மனநிலை அவர்களிடம் கிடையாது. அதை நம் கல்வி நிறுவனங்கள் சொல்லித்தருவதும் இல்லை. எனவே அவர்களை எளிதில் தூண்டிவிடலாம். இயக்கம் ஆரம்பித்தபிறகு அதைத் தடுக்க முனையும் காவலர்களையே வஞ்சிப்புக்கு உதாரணமாகக் காட்டிவிடலாம். பாருங்கள், நம்மை அடிக்கிறார்கள், உதைக்கிறார்கள், ரப்பர் புல்லட்டுகள், கண்ணீர்ப்புகைக் குண்டுகள்... ரத்தம்! ஆனால் மாணவர் கூட்டம் செய்யும் எதுவுமே நியாயம். பஸ்ஸைக் கொளுத்துவது, பொதுவாக எதிரிகள் என்று கருதுவோரை அடிப்பது, உதைப்பது, துரத்துவது... எல்லாமே நியாயம்.

இப்படி தெரு வன்முறையாக்கப்படும் அரசியல், தங்களது முக்கிய நோக்கத்திலிருந்து பிறழமுடியாதபடி முக்கியத் தலைவர்களே வாக்குக் கொடுத்துவிடுவார்கள். அப்படித்தான் தெலங்கான ராஷ்டிர சமிதியின் சந்திரசேகர ராவ் போன்றோர் தம் மாணவர்களிடம் வாக்களித்துவிட்டனர். தெலங்கானா பெற்றே தீருவோம்; அதிலிருந்து வழுவமாட்டோம். எனவே அவர்கள் வழுவ, மாணவர்கள் விடமாட்டார்கள். புலிவாலைப் பிடித்த சந்திரசேகர ராவ், அதன்மேல் சவாரி செய்தே தீரவேண்டும். ஒன்று அவர் இறக்கும்வரை, அல்லது புலி இறக்கும்வரை.

இந்த நிலையில் தெலங்கானாவுக்கு எதிரான இயக்கம் என்று ஒன்றுமே இல்லை. எதிர்ப்பு அனைத்துமே ஹைதராபாத் பற்றியதாகத்தான் இருக்கிறது. பிற ஆந்திரர்களின் ஒரே கவலை ஹைதராபாத்துக்கு என்ன ஆகும் என்பதே. கொட்டிக் கொட்டிச் செலவழித்த ஒரு நகரம் எதிராளிக்குப் போய்விடுமோ என்ற ஒரே கவலை. அதில் உள்ள நம் சொத்துகள் என்ன ஆகும் என்ற கவலை.

ஸ்ரீகிருஷ்ணா கமிஷன் அளித்துள்ள ஆறு வழிகளில் தெலங்கானா பிரிவினையைத் தவிர வேறு எதுவும் நடைமுறைக்கு ஒவ்வாதது. தெலங்கானா மாணவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார்கள். தெலங்கானா கிடைக்காததே அவர்களைப் பிறர் வஞ்சிப்பதன் காரணமாகத்தான் என்று அவர்களுக்குப் போதிக்கப்பட்டுள்ளது. எனவே வஞ்சிக்கப்பட்ட மனநிலையில் இருக்கும் ஒரு பெரும் மாணவர் கூட்டம் கொத்தித்துத்தான் எழும். வன்முறை வெடிக்கத்தான் செய்யும்.

எனவே சுவிட்சர்லாந்தில் நடப்பதுபோல, தைரியமாக அந்த மாநிலத்தைப் பங்கிட்டு இரண்டாக அல்லது மூன்றாக ஆக்கிவிடலாம். தவறே இல்லை. இதற்கு மத்திய அரசு செய்யவேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான். மற்ற இரண்டு நகரங்களை (அல்லது ஒரு நகரத்தை) ஹைதராபாத் அளவுக்கு மாபெரும் தரத்தில் கொண்டுவரத் தேவையான பெரும் தொகையை புது மாநிலத்துக்கு வழங்குவது. அது ஒன்றே போதும், எதிர்ப்பைச் சமாளிக்க.

இதைச் செய்யாமல் ஏன் மத்திய அரசு தடுமாறுகிறது?

இதேபோன்ற நிலை, நாளை தமிழகத்தில் ஏற்படுமா? கொங்கு மக்கள் பேரவை போன்றவை சும்மா குரல் கொடுக்கின்றனவே தவிர, அங்குள்ள மக்கள் தாம் வஞ்சிக்கப்பட்டதாக நிஜமாகவே நினைக்கிறார்களா?