தமிழ் ஊடகங்களின் அழும்பு

(எச்சரிக்கை: சில்லி அவுட்ரேஜ் பதிவு)

நான் கிரிக்கின்ஃபோவில் பணி புரிந்தபோது இதுகுறித்து நிறைய அனுபவம் உண்டு.

ஆரம்பகாலத்தில் கிரிக்கின்ஃபோவிலிருந்து ஸ்கோர்கார்டுகளை எடுத்துப் பதிப்பிப்பார்கள். இங்கிருந்துதான் எடுத்தோம் என்று சொல்லவே மாட்டார்கள். பின்னர் கண்ணுக்கே தெரியாத ஃபாண்டில் “Source: Cricinfo" என்று போடத்தொடங்கினார்கள். கொஞ்சம் பெரிய ஃபாண்டாகப் பொட்டு, அது எங்கள் கண்ணில் பட்டுவிட்டால் நாங்கள் காசு கேட்டுவிட்டால் என்ன ஆவது என்ற பயம். சில பிரிட்டிஷ் ஊடகங்கள் எங்களை "Internet" என்றுதான் அழைத்தன. கிரிக்கின்ஃபோ கமெண்ட்ரியிலிருந்து மேற்கோள் காட்டும்போது, ‘இணையத்தில் எழுதும் ஒருவர் இப்படி எழுதியிருந்தார்’ என்று குறிப்பிட்டிருப்பார்கள். “இணையத்தில் எழுதும்”? அதற்கு பதில், “இந்த உலகத்தில் வசிக்கும் ஒருவர் இப்படி எழுதியிருந்தார்” என்று சொல்லியிருக்கலாம். பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான் கிரிக்கின்ஃபோ பெயரை தைரியமாக எழுத ஆரம்பித்தார்கள்.

இதற்கு ஒரு காரணம் உண்டு. தங்களால் கிரிக்கின்ஃபோவுக்கு எந்த ஆதாயமும் “இலவசமாக” போய்விடக்கூடாது என்ற நல்ல எண்ணம்தான் அந்தக் காரணம். கிரிக்கின்ஃபோவிலிருந்து வேண்டிய எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கொள்ளலாம். அது பிரச்னை இல்லை. ஆனால் கிரிக்கின்ஃபோவுக்கு எந்த இலவச விளம்பரத்தையும் கொடுத்துவிடக்கூடாது. பின்னர் இந்த விளம்பரங்கள் எல்லாம் இல்லாமலேயே கிரிக்கின்ஃபோவுக்குக் கூட்டம் கூடுகிறது என்றதும் அடங்கிவிட்டனர்.

அதே பாணியில்தான் இன்றைய தமிழ் மீடியாவும் இயங்குகிறது.

2002-லிருந்து - அதாவது கிழக்கு பதிப்பகம் ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பிருந்தே தொலைக்காட்சிகளில் அவ்வப்போது முகம் காட்டி வருகிறேன். பெரும்பாலும் கிரிக்கெட் பற்றிப் பேசத்தான் அழைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அப்புறம் கொஞ்சம் டெக்னாலஜி. இப்போது அரசியல், சமூகம் குறித்த பல விஷயங்களைப் பற்றிப் பேச அழைக்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் எனக்கு “கிரிக்கெட் விமர்சகர்” என்ற அடைமொழிதான். கிரிக்கின்ஃபோ பெயர் வராது. (அது விளம்பரமாம்!) பின்னர் மற்ற விஷயங்கள் குறித்துப் பேசும்போது கிழக்கு பதிப்பகத்தை ஆரம்பித்திருந்தேன். அது குறித்து எதையும் சொல்ல மாட்டார்கள். “சமூக ஆர்வலர்” போன்ற பஜனையான அடைமொழியெல்லாம் கொடுத்திருப்பார்கள். இப்போது ‘எழுத்தாளர்’ என்றுவேறு சொல்கிறார்கள். சில இடங்களில் இப்போது ‘பதிப்பாளர்’ என்று சொல்வது உண்டு. எந்தப் பதிப்பகம் என்பதைச் சொல்ல, பாவம், அவர்களுக்குப் பெரும்பாலும் இடம் இருப்பதில்லை.

ஆனால் நான் விடுவதில்லை. எங்கே போனாலும் நம்ம பிராண்ட் கிழக்கு டி-ஷர்ட்டைப் போட்டுக்கொண்டு போய்விடுவது. லைவ் டிவியில் அதையெல்லாம் அழிக்கமுடியாதில்லையா?

செய்தித்தாள் அல்லது வார/மாத இதழ் என்று யார் கேட்டாலும், என்னால் எழுதக்கூடிய விஷயம் என்றால் பொதுவாக எழுதிக்கொடுத்துவிடுவேன். பணம் கொடுத்தாலும் கொடுக்காவிட்டாலும் அதைப் பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை. (பெரும்பாலும்) அவர்கள் கேட்கும் காலத்துக்குள், எத்தனை வார்த்தைகளோ அத்தனை வார்த்தைகளுக்கு அருகில் வருமாறு, அவர்களுக்கு எடிட்டிங் சிக்கல் இல்லாமல் எழுதிக் கொடுத்துவிடுவேன். அவர்களும், எழுத்தாளர், பதிப்பாளர், சமூக ஆர்வலர் (அல்லது ஒன்றுமே போடாமல் வெறும் பத்ரி சேஷாத்ரி என்று போட்டு) பதிப்பித்துவிடுவார்கள். சில சமயங்களில் ஸ்டாம்ப் அளவுக்கு முகம் இருக்கும்.

சில நாள்களுக்குமுன் குங்குமம் தோழியிலிருந்து எனக்கு சமையல் செய்யத் தெரியுமா என்று கேட்டு அழைப்பு. தெரியும் என்றேன். உரையாடல் எல்லாம் முடிந்ததும் நான் சமைப்பதைப் படம் எடுக்கவேண்டும் என்று சொல்லியிருந்தார்கள். அதற்காக நாள் குறித்து, ஒரு ஃபோடோகிராபர் வந்திருந்தார். வந்தவுடனேயே ‘சார், இந்த டி-ஷர்ட் போட்டிருக்கிறீர்களே, வேறு ஏதாவது பளிச்சென்று சட்டை போட்டுக்கொள்ளலாமே’ என்று கேட்டார். ‘இல்லை, இதுதான் நான் எப்போதும் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் சட்டை, ஜீன்ஸ். இதிலேயே இருக்கிறேன்’ என்றேன். பொறுமையாக காய்கறிகளை வெட்டி, சமையல் முழுதையும் முடிக்கும்வரை படங்கள் எடுத்துக்கொண்டார்.

பதிப்பிக்கும்போது கவனமாக ஃபோட்டோஷாப்பில் எடுத்துக்கொண்டுபோய் அனைத்து கிழக்கு பதிப்பக லோகோக்களையும் அழித்துவிட்டுத்தான் பதிப்பித்திருக்கிறார்கள். ஒரே ஒரு படத்தில் அதை சரியாக அழிக்கவில்லை.

சிரிப்பாக வந்தது. இந்த லோகோவை உங்களுடைய பத்திரிகையில் வருவதாலா, எனக்குப் பிரமாதமான விளம்பரம் வந்து, என் பதிப்பகப் புத்தகங்கள் விற்று நான் கோடி ரூபாய் சம்பாதித்துவிடப் போகிறேன்? இந்த சட்டை போட்டிருந்தால் அதைப் படமாகப் போட உங்கள் நிறுவனத்தின் சட்ட திட்டங்கள் அனுமதிக்காது என்றால் அதை என்னிடம் சொல்லியிருக்கலாமே? நானும் விரும்பியிருந்தால் வேறு சட்டை போட்டிருப்பேன், அல்லது உங்கள் சங்காத்தமே வேண்டாம் என்று சொல்லியிருப்பேன். அல்லது நீங்களும் என் பிடிவாதத்தைப் பார்த்து, நீயும் வேண்டாம் உன் சமையலும் வேண்டாம் என்று சொல்லியிருப்பீர்கள். நான் பாட்டுக்கு ஏதோ புத்தகத்தைப் படித்துக்கொண்டு என் நேரத்தை நல்லபடியாகச் செலவழித்திருப்பேன். (சமையலும் செய்திருப்பேன். ஏனெனில் வீட்டில் அனைவரும் சாப்பிடவேண்டும் அல்லவா? ஆனால் ‘இங்கே முகத்தைக் காண்பி, அங்கே முகத்தைக் காண்பி’ என்று உங்களுக்காக போஸ் கொடுத்து நேரத்தை வீணடித்திருக்க மாட்டேன்.)

இனி ஒரு முடிவு எடுத்துவிட்டேன். என் பெயரை ‘பதிப்பாளர், கிழக்கு பதிப்பகம்’ என்று போட்டால்தான் கட்டுரை எழுதித்தருவேன். இல்லாவிட்டால் தயவுசெய்து என்னை அணுகவேண்டாம். அதேபோல, தொலைக்காட்சிகளில் பேச அழைத்தால், கேப்ஷனில் ‘பதிப்பாளர், கிழக்கு பதிப்பகம்’ என்று போடவேண்டும். இல்லாவிட்டால் என்னைக் கூப்பிடாதீர்கள். உலகில் எவ்வளவோ நல்லவர்கள் இருக்கிறார்கள்.