உண்ணாவிரதமும் காந்தியும்

இன்று ஆளுக்கு ஆள் உண்ணாவிரதம் இருக்கிறார்கள். “அடையாள உண்ணாவிரதம்” முதற்கொண்டு “சாகும்வரை உண்ணாவிரதம்” வரை பல வெரைட்டிகளைப் பார்க்கலாம்.

உண்ணாவிரதம் என்று பயமுறுத்தினால் உடனே ஒருவரது கோரிக்கை நிறைவேறிவிடுமா? இதுபோன்ற எமோஷனல் பிளாக்மெயில்மூலம் காரியத்தை சாதிப்பது சரியா? இப்படியெல்லாம் கேள்விகள் எழலாம்.

உண்ணாவிரதம் என்பது அரசியல், சமூகப் போராட்டங்களின்போது ஓர் ஆயுதமாக காந்தியால் பயன்படுத்தப்பட்டது. அதையும் அவர் முதலில் அரசியல் களத்தில் பயன்படுத்தவில்லை. சுய தண்டனையாகவே இரண்டு முறைகள் பயன்படுத்தினார். ஒருமுறை தென்னாப்பிரிக்காவில் ஃபீனிக்ஸ் ஆசிரமத்தில் அவரது மகனும் மணமான இன்னொரு பெண்ணும் தகாத உறவு கொண்டிருந்ததாகத் தகவல் வெளியானதால் அதிர்ச்சி அடைந்த காந்தி, தனக்கான தண்டனையாக சில நாள்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்தார். பின்னர் அதேபோன்று அவரது இரண்டாவது மகன் ஆசிரமப் பணத்தை எடுத்து முதல் மகனின் ஊதாரித்தனத்துக்காக அனுப்பியது தெரியவந்ததும் மீண்டும் உண்ணாவிரதம்.

இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளின்போதும் தன்னைச் சுற்றி இருப்பவர்கள் தன்னுடைய உயர்ந்த, நேர்மையான வாழ்க்கைமுறையைப் பின்பற்றுவதில்லையே என்ற வருத்தமே அவரை உண்ணாவிரதத்தை நோக்கி இழுத்துச் சென்றது.

அவர் முதல்முறையாக அரசியல் களத்தில் உண்ணாவிரதம் இருந்தது அஹமதாபாத் நெசவுத் தொழிலாளர்கள் சம்பள உயர்வுக்காக. அப்போதும், முந்தைய தருணங்களைப்போல, மனத்தில் காயம் பட்ட காரணத்தால்தான்.

***

1918. அஹமதாபாதில் பல நெசவுத் தொழிற்சாலைகள் இருந்தன. அதில் வேலை செய்துவந்த தொழிலாளர்கள் 35% சம்பள உயர்வு கேட்டனர். ஆனால் முதலாளிகள் 20%-க்குமேல் கொடுக்கமாட்டோம் என்றனர்.

காந்தி அப்போது அஹமதாபாதில் தன் ஆஸ்ரமத்தை அமைத்திருந்தார். எனவே தொழிலாளர்கள் அவரிடம் சென்று தங்களது நிலைமையைத் தெரிவித்தனர். நன்கு விசாரித்துப் பார்த்த காந்திக்கு, தொழிலாளர்களின் கோரிக்கை நியாயமானது என்றே பட்டது.

எனவே நெசவாலை உரிமையாளர் அம்பாலால் சாராபாய் என்பவரிடம் காந்தி பேசினார். ஆனால் நெசவாலை உரிமையாளர்கள் கோரிக்கையை ஏற்கவில்லை. பிரச்னையை சுமுகமாகப் பேசித் தீர்த்துக்கொள்ள, மூன்றாம் நபராக ஓர் ஆர்பிட்ரேட்டரை நியமித்துக்கொள்ளுங்களேன் என்று காந்தி ஆலோசனை சொன்னார். ஆனால் அதற்கும் நெசவாலை உரிமையாளர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

*

இங்கு அம்பாலால் பற்றிக் குறிப்பிடவேண்டும். காந்தி அஹமதாபாதில் ஆஸ்ரமம் அமைத்தவுடன் அந்த ஆஸ்ரமத்தில் தூதாபாய் தஃப்டா என்பவரும் அவரது மனைவியும் வந்து வசிக்க ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் ‘தீண்டத்தகாத' சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள். அதே ஆஸ்ரமத்தில் வசித்துவந்த காந்தியின் அக்கா மகன் மாகன்லாலின் மனைவிக்கு தீண்டத்தகாதவர்களுடன் சேர்ந்து வசிப்பது பிடிக்கவில்லை. எனவே சண்டைபோட்டுக்கொண்டு மாகன்லாலும் மனைவியும் வெளியேறிவிட்டனர். கஸ்தூர்பாகூட காந்தியுடன் இந்த விஷயத்தில் சண்டை போட்டார். ஆனால் காந்தி தனது நிலையிலிருந்து மாறவில்லை.

சீக்கிரமாகவே சாதி இந்துக்கள் ஆஸ்ரமத்தை பகிஷ்கரிக்க ஆரம்பித்தனர். பண வரவு குறைந்துவிட்டது. ஆஸ்ரமத்தைத் தொடர்ந்து நடத்துவது எப்படி என்று தெரியாத குழப்பமான நிலை.

அடுத்த வாரச் செலவுக்குப் பணம் இல்லை என்ற நிலையில் ஆஸ்ரம வாசலுக்கு திடீரென்று ஒரு கார் வந்து நிற்கிறது. அதிலிருந்து இறங்கும் ஒருவர் அவசர அவசரமாக காந்தியின் கையில் ரூ. 13,000 நோட்டுக்களைத் திணித்துவிட்டு சென்றுவிடுகிறார்.

தீவிர கடவுள் நம்பிக்கையாளரான காந்திக்கு, கடவுளே தனது செய்கை சரிதான் என்று காட்டுவதற்காக ஒருவரை அனுப்பியதாகத் தோன்றியது.

பின், மாகன்லாலும் அவரது மனைவியும் மனம் திருந்தி, தவறை ஒப்புக்கொண்டு ஆஸ்ரமத்துக்குத் திரும்பினர்.

அன்று காரில் வந்து கேள்வி ஏதும் கேட்காமல் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றவர்தான் அம்பாலால் சாராபாய்.

*

தொழிலாளர்களின் பக்கம்தான் நியாயம் இருக்கிறது என்பதை காந்தி உணர்ந்தார். எனவே தொழிலாளர்களிடம் வேலை நிறுத்தம் பற்றிப் பேசினார். (ரஷ்யாவில் கம்யூனிசப் புரட்சி 1917-ல்தான் நடந்துமுடிந்தது என்று நினைவில் கொள்ளவும். இந்தியாவில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி இன்னமும் உருவாகாத தருணம் இது! தொழிற்சங்கங்கள் என்று எதுவுமே இந்தியாவில் இல்லாத நேரம் இது.)

“சாத்வீகமான முறையில் வேலை நிறுத்தத்தில் இறங்குங்கள். ஆனால் அடுத்த சில நாள்கள் கடினமானவை” என்றார் காந்தி. சுமார் 5000 தொழிலாளர்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர். வேலை நிறுத்தம் ஆரம்பமானது. அம்பாலால் சாராபாய் முதற்கொண்டு அனைத்து உரிமையாளர்களும் தொழிற்சாலைகளை இழுத்து சாத்தினர்.

சில தினங்களுக்குள்ளாக, வேலை நிறுத்தத்தை உடைக்க, 20% ஊதிய உயர்வில் வேலைக்குச் சேருபவர்களை முதலாளிகள் வரவேற்றனர். அதனை ஆரம்பத்தில் யாரும் ஏற்கவில்லை. ஆனால் நாளடைவில் வயிற்றுப்பாட்டுக்காக பலர் வேலைக்குச் செல்லத் தொடங்கினர்.

அம்பாலால் சாராபாயின் தங்கை அனுசூயா சாராபாய், காந்தியின்மீது பற்று கொண்டவர். அவர் காந்தியைச் சந்திக்க தனது காரில் தினமும் ஆஸ்ரமத்துக்கு வந்துகொண்டிருந்தார். வேலை நிறுத்தம் நடந்தபோது அம்பாலாலும் சிலமுறை ஆஸ்ரமத்துக்கு தனது மனைவி சரளாதேவியுடன் வந்து போவார்.

நாளாக நாளாக, சில தொழிலாளர்கள் வெளிப்ப்டையாகவே காந்தியை சந்தேகிக்கத் தொடங்கினர். “ஜாலியாக காரில் உலா வந்துகொண்டு, வயிறுமுட்டச் சாப்பிடும் காந்திக்கு எங்களோட பட்டினிப் பிரச்னை பற்றி என்ன தெரியும்” என்றனர்.

இந்த விஷயம் காந்தியின் காதுகளுக்கு எட்டியது.

உடனடியாக ஒரு முடிவெடுத்தார். “தொழிலாளர் பிரச்னை சுமுகமாகத் தீர்க்கப்படும்வரையில் இனி நான் உண்ணப்போவதில்லை. காரிலும் ஏறி எங்கும் செல்லப்போவதில்லை.”

விஷயம் கேள்விப்பட்டு அம்பாலால் உடனே அங்கு ஓடிவந்தார். “இது எங்களுக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் இடையே உள்ள பிரச்னை. இதில் நீங்கள் என் தலையிட்டு இதுபோன்ற முடிவுகளை எடுக்கிறீர்கள்” என்று மன்றாடிப் பார்த்தார். ஆனால் காந்தி தன் முடிவிலிருந்து நகரவில்லை. அஹமதாபாத் நெசவாலை முதலாளிகளின் குடும்பத்திலிருந்தே அவர்களுக்கு எதிர்ப்புகள் வர ஆரம்பித்தன. அவர்கள் அனைவரும் நேரடியாக காந்தியைப் பார்க்க வந்தனர். காந்தி என்ன சொன்னாலும் ஒப்புக்கொள்வதாகச் சொன்னார்கள்.

அப்போதே காந்தி உடனடியாக 35% சம்பள உயர்வைக் கேட்டுப் பெற்றிருக்கலாம். ஆனால் அவரது நோக்கம் அதுவாக இல்லை. இரண்டு எதிரெதிர் பக்கங்களும் ஒன்றாக வந்து தங்களது பிரச்னையைப் பேசித் தீர்த்துக்கொள்ளவேண்டும் என்பதுதான் அவரது நோக்கமே.

பேச்சுவார்த்தையில் இவ்வாறு முடிவானது:

1. தொழிலாளர்கள் வேலை நிறுத்தத்தை விட்டுவிட்டு வேலைக்குச் சேர்வார்கள். முதல் நாள் அவர்களுக்கு 20% உயர்வில் சம்பளம் கிட்டும். இரண்டாம் நாள் 35% உயர்வில் சம்பளம். மூன்றாம் நாளிலிருந்து 27.5% உயர்வில் சம்பளம்.

2. ஓர் ஆர்பிட்ரேட்டர் நியமிக்கப்படுவார். அவர் கடைசியாக என்ன முடிவு கொடுக்கிறாரோ அதை இரண்டு பக்கங்களும் ஏற்றுக்கொள்ளும். அந்தச் சம்பள உயர்வுக்கும் 27.5%-க்கும் இடைப்பட்ட வித்தியாசம் பின்னர் சரிசெய்துகொள்ளப்படும்.

ஆக, ஒரு பக்கம் வெற்றி, மற்றொரு பக்கம் தோல்வி என்ற நிலையை விடுத்து, சமரசமான முடிவு எனதை நோக்கியே காந்தியின் எண்ணம் இருந்தது. அதேபோல பல முயற்சிகளையும் எடுத்துப் பார்த்து, பிரச்னைகளைத் தீர்க்க வேறு வழி இல்லை என்ற நிலையில்தான் உண்ணாவிரதம் என்பதை நோக்கி அவர் சென்றார். அதற்கு வேறு சில பேச்சுகளும் காரணம் என்பதையும் கவனிக்கவேண்டும்.

உண்ணாவிரதத்தின் முடிவாக அவர் எந்தத் தீர்ப்பையும் திணிக்கவில்லை. சத்தியத்தின் பலம் அவருக்குத் துணையாக நின்றது.

[இரு பக்கமும் மதித்த கல்லூரி முதல்வர் ஒருவர் ஆர்பிட்ரேட்டராக நியமிக்கப்பட்டு கடைசியில் 35% சம்பள உயர்வு அளிக்கப்பட்டது.]

***

உண்ணாவிரதம், ஒத்துழையாமை, வேலை நிறுத்தம் போன்ற பலவும் காந்தி இந்தியாவுக்கும் உலகுக்கும் அளித்த புது ஆயுதங்கள். அவை கத்தி, துப்பாக்கிகளைவிட வலிமையானவை. ஆனால் அவற்றின் பலம் அவற்றைப் பிரயோகிக்கும் ஆளுடைய ஆன்ம பலத்தைப் பொருத்தது.

அதனால்தான் இன்று உண்ணாவிரதங்கள் பொதுவாக ‘ஷோ' காண்பிக்க மட்டுமே பயன்படுகின்றன.