கல்லூரி தமிழ்ப் பாடத்திட்டம்

இரண்டு நாள்களுக்குமுன், ஒரு தன்னாட்சிக் கல்லூரியின் தமிழ்த் துறை பாடத்திட்டக் குழுவில் உட்காரச் சொல்லி என்னைக் கேட்டுக்கொண்டனர். என்னைத் தவிர மற்றவர்கள் அனைவரும் வெவ்வேறு கல்லூரிகளின் தமிழ்ப் பேராசிரியர்கள். என்னை எப்படிப் பிடித்தனர், அது அவர்களின் கெட்டகாலமா என்று தெரியவில்லை.

மொத்தம் நான்கு தாள்கள் பற்றி விவாதம். அதில் இரண்டு, 12-ம் வகுப்பு வரை தமிழே படிக்காமல், கல்லூரி சேர்ந்ததும் தமிழ் படிப்பதற்கானது. அதாவது அ - அம்மா, ஆ - ஆடு, இ - இலை விஷயம். அதில் அதிகம் கருத்து சொல்ல ஒன்றும் இருக்கவில்லை. 1-6 வகுப்புகளுக்கான தமிழ்நாடு பாடநூல் நிறுவனப் புத்தகங்களை அடியொட்டி பாடங்களைத் தயாரிக்கலாம் என்று பேராசிரியர்கள் அனைவரும் முடிவெடுத்தனர். நான் என் பங்குக்குத் தலையை ஆட்டி வைத்தேன்.

அடுத்த இரண்டு தாள்கள், 12-ம் வகுப்பு வரை தமிழை ஒரு மொழிப்பாடமாகப் படித்து, பின் கல்லூரியில் தொடர்ந்து தமிழைப் படிக்கப் போகிறவர்களுக்கானது. இந்த மாணவர்கள் தமிழ்த்துறை மாணவர்கள் அல்லர். அறிவியல், வணிகவியல் போன்ற துறைகளில் (B.Sc, B.Com, B.A...) பட்டம் படிக்கச் சேர்ந்தவர்கள்.

இதில் ஒரு தாள், இலக்கிய நயம், இலக்கியம் என்றால் என்ன, இலக்கியக் கோட்பாடுகள், பண்டைத் தமிழ் இலக்கியங்களில் இருந்து சில மாதிரிகள் என்று இருந்தது. மற்றொரு தாள், நாடகம்: தோற்றமும் வளர்ச்சியும், ஒப்பனைக் கலை, அண்ணாவின் இரு நாடகங்கள் (வேலைக்காரி, ஓர் இரவு), இந்த நாடகங்களால் சமூகத்தில் என்ன தாக்கம்... இப்படி இருந்தது.

பேராசிரியர்கள் தீவிரமாகப் பேசும்போது, நான் வாய் புதைத்து மௌனியாக இருந்தேன். சொல்வதற்கு என்னிடம் சரக்கு ஏதும் இருக்கவில்லை. கடைசியில், நான் சில மாற்றுக் கருத்துகளைச் சொல்லலாமா என்று அவர்களது அனுமதி பெற்றேன். கீழ்க்கண்டதை அவர்களிடம் சொன்னேன்:

இலக்கியம் என்றால் என்ன, இலக்கிய நயம் என்றெல்லாம் மாணவர்களை போரடிக்காதீர்கள். அதுவும் இவர்கள் தமிழ்த்துறை மாணவர்கள்கூடக் கிடையாது. அதற்குபதில், இன்றைய தேவையான புதுவகைத் தமிழை - முக்கியமாக உரைநடைத் தமிழை மாணவர்களுக்குக் கொண்டுவாருங்கள். உதாரணத்துக்கு பத்திரிகைகளில் பத்தி எழுதுவது எப்படி, பத்திரிகை, இதழியல் கட்டுரைகள் எழுதுவது எப்படி, தலையங்கம் எழுதுவது எப்படி, தலைப்பு வைப்பது எப்படி, அறிவியல்-வணிக-தொழில் விஷயங்களை தமிழில் எழுதுவது எப்படி (இந்த மாணவர்கள் எல்லோருமே அறிவியல், வணிகம், கணக்கு படிப்பவர்கள்), விளம்பரத் தமிழ் (விளம்பர ஏஜென்சி காபிரைட்டிங்), திறமையாக பொருளை விற்பனை செய்யத் தோதாகக் கடிதங்கள் எழுதுவது - ஆகியவற்றைப் பாடமாக வைக்கலாமே?

அதேபோல, நாடகம் நல்ல விஷயம்தான். ஆனால் இன்று திரைக்கதை எழுதுவது என்பது மேலும் சுவாரசியமான ஒரு விஷயம் ஆயிற்றே? தொலைக்காட்சி நெடுந்தொடர் முதற்கொண்டு சினிமாவரை, கதையை திரைக்கதை, வசனம் என்று மாற்றி அழகாகக் கொண்டுசெல்கிறார்களே, அதை ஏன் சொல்லித்தரக்கூடாது? ஒரு சில புகழ்பெற்ற இயக்குனர்கள், சினிமா, தொலைக்காட்சி எழுத்தாளர்களை அழைத்துவரச் சொல்லி, அவர்களிடம் நேரடியாகப் பாடம் கற்கலாமே? அசைன்மெண்ட் என்றால் இரண்டு சினிமா பார்த்து, அதன் திரைக்கதை அமைப்பைப் பற்றிக் கட்டுரை எழுதச் சொல்லலாமே? நான் கடவுள் vs Slumdog Millionaire - திரைக்கதை அமைப்பை அலசுக...

இன்னும் மு.வரதராசனார் காலத்திலேயே நாம் இருக்கவேண்டுமா? நாவல் என்றால் கரித்துண்டு. நாடகம் என்றால் அண்ணாத்துரை. நம் மாணவர்களுக்கு வேறு போக்கிடமே இல்லையா?

ஒரு கட்டத்தில் பேராசிரியர்கள் எனது கருத்திலும் ஓரளவுக்கு நியாயம் உள்ளது என்று ஏற்றுக்கொண்டனர். பாடத்திட்டத்தை எனது பரிந்துரைகளின்படி மாற்றுவது பற்றிப் பரிசீலிக்கலாம் என்று எழுதிக்கொண்டனர். மாறுமா, மாறாதா என்று இனி வரும் மாதங்களில் தெரிய வரும்.

இதனைப் படிக்கும் தமிழ்ப் பேராசிரியர்கள், என்மீது முட்டை உடைத்து ஆம்லெட் போடாதிருக்கும்படி வேண்டிக்கொள்கிறேன்.

(பி.கு: இந்தக் கூட்டத்துக்குப் பிறகு என்னை அடித்துத் துரத்திவிடுவார்கள் என்று நினைத்தேன். மேலும் ஒரு கல்லூரியில் தமிழ் வகுப்பு மாணவர்களிடம் பேச அழைத்துள்ளார்கள். அவர்கள் நிலையை நினைத்தால்...)