புத்தகக் காட்சியில் இடம், பினாமி, போலி

சென்னை புத்தகக் காட்சி நடந்தபோது மாபெரும் தமிழ் அறிவுஜீவிகள் கிழக்கு பதிப்பகத்தின்மீது சுமத்திய குற்றச்சாட்டுகள்:- (1) இவர்கள் போலி பெயர்களில் கடைகள் எடுக்கிறார்கள். (2) எங்கு பார்த்தாலும் இவர்களது புத்தகங்களே கிடைக்கின்றன. இதனால் காட்சிக்கு வரும் வாசகர்கள் மிகவும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகிறார்கள்.

உண்மை என்ன? பினாமியோ இல்லையோ, நக்கீரன், விகடன் மட்டுமல்ல, தமிழினி கூட இரண்டு இடங்களில் கடைகள் வைத்து ஒரே புத்தகங்களை வைத்து விற்றன. ஆனால் நியூ ஹொரைசன் மீடியா நான்கு இடங்களில் கடைகளை வைத்திருந்தும் ஒரே புத்தகத்தை இரண்டு இடங்களில் விற்பனைக்கு வைக்கவில்லை. ஒரு கடையில் கிழக்கு பதிப்பகத்தின் non-fiction, வரம் புத்தகங்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. (வரத்துக்கு தனி ஸ்டால் கிடைக்காது என்று தெரியும்.) ஒரு கடையில் நலம் புத்தகங்கள் மட்டும் வைக்கப்பட்டிருந்தன. மற்றொரு கடையில் ப்ராடிஜி, மினிமேக்ஸ் புத்தகங்கள் மட்டும் இருந்தன. உண்மையில் மினிமேக்ஸ் தனியாகவும் ப்ராடிஜி தனியாகவும் வைக்க முடிவு செய்திருந்தோம். ஆனால் இடம் தர மறுத்துவிட்டனர் என்பதால் இரண்டு imprint-களையும் ஒரே இடத்தில் வைக்கவேண்டியதாயிற்று.

விருட்சம் ஸ்டாலில் கிழக்கின் இலக்கியப் புத்தகங்களை மட்டும் வைத்திருந்தோம்.

இது எங்களுக்குமே வசதிப்படுவதில்லை. மொத்தமாக 2000 சதுர அடி இடம் எங்களுக்கு ஒதுக்கினால் (அதற்கேற்ற கட்டணத்தை வாங்கிக்கொண்டுதான்!) எங்கள் அனைத்துப் புத்தகங்களையும் ஒரே இடத்தில் வைத்து விற்பனை செய்வோம். உள்ளே வருபவர்கள் உட்கார நாற்காலிகள், குடிக்க தண்ணீர், நிறைய மின்விசிறிகள் என்று வசதி செய்துதருவோம்.

இதையெல்லாம் காண நீங்கள் தில்லி உலகப் புத்தகச் சந்தைக்குச் செல்லவேண்டும். வேண்டிய அளவு இடம். அதில் விரும்பியபடி ஒவ்வொரு பதிப்பகமும் அழகு செய்துகொள்ளலாம். இந்த வசதியை ஏன் செய்துதர பபாஸி விரும்புவதில்லை?

பாரதி புத்தகாலயம் நாகராஜனுடன் தில்லியில் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது அவர் ஒரு விஷயம் சொன்னார். 4-ஸ்டால்கள் (அதாவது 400 சதுர அடி ஸ்டால்கள்) இருக்கவேண்டுமா, கூடாதா என்று வாக்கெடுப்பு நடத்தப்பட்டு, ஒரே வாக்கு வித்தியாசத்தில் 4-ஸ்டால்கள் இருக்கலாம் என்று முடிவு எடுக்கப்பட்டதாம்! அந்தக் காரணத்தால்தான் 4-ஸ்டால்கள் இந்த 2010 சென்னை புத்தகக் காட்சியில் இருந்தனவாம். இல்லாவிட்டால் ஒரு ஸ்டால் என்பது அதிகபட்சம் 200 சதுர அடி மட்டுமே!

வாசகர்களாக இதனை யோசித்துப் பாருங்கள். உள்ளே நுழைந்தால் வெளியே செல்லமுடியாது. உயிர்மை, காலச்சுவடு, வ.உ.சி நூலகம் என பல இலக்கியப் பதிப்பகங்களும் நான்கு ஸ்டால்கள் எடுத்திருந்தனர். இரண்டு இடங்களில் தமிழினி, யுனைடெட் ரைட்டர்ஸ் என்ற பெயரில் இருந்ததற்கு பதில் ஒரு 4-ஸ்டால் வைத்திருந்தால் அவருக்கே வசதியாக இருந்திருக்கும்.

கண்காட்சியில் இடம் என்பது நேரடியாக பணத்தோடு சம்பந்தப்பட்டதில்லை. இவனுக்கு 400 சதுர அடி கொடுத்தால் இத்தனை பணம் பண்ணுகிறான்; 800 கொடுத்தால் இரண்டு மடங்கு பண்ணுவான்; அப்போது நாமெல்லாம் அம்பேல்தானா என்று யோசிப்பது தவறு.

பல பதிப்பகங்கள் கொண்டுவந்திருக்கும் புத்தகங்கள் குறைவு. அவர்களுக்கு 100 சதுர அடி போதும். ஆனால் பிறர் அப்படியல்லவே? இப்படி கேட்போருக்குக் கேட்கும் அளவு இடம் தில்லி உலகப் புத்தகக் காட்சியில் கொடுத்திருப்பதைப் பார்க்கலாம். அப்படியான இடம் கிடைக்காததால்தான் சென்னைக்கு இவர்கள் பலரும் வருவதில்லை. (அதனால் எனக்கென்ன என்றால் என்னிடம் பதில் ஏதும் இல்லை!) பெங்களூருவுக்கு வரும் பெங்குவின் சென்னைக்கு வருவதில்லை!

***

அடுத்து கிழக்கின் புத்தகங்கள் பல கடைகளில் கிடைக்கின்றன என்ற குற்றச்சாட்டு! இதில் என்ன குற்றம் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. கிழக்கின் புத்தகங்கள் இருக்கும் கடைகளில் பாருங்கள். வானதியும் இருக்கும். விகடனும் இருக்கும். கண்ணதாசனும் இருக்கும். இல்லை என்றால் சொல்லுங்கள். ஆக சில விற்பனையாளர்கள் பலருடைய புத்தகங்களையும் ஒன்றுதிரட்டி விற்று பணம் செய்ய என்றே வருகிறார்கள். அப்படி யாரும் வரக்கூடாது என்று பபாஸியால் சொல்லமுடியுமா? அப்படி ஓர் ஒருமித்த கருத்து இருந்தால், நாங்களும் நிச்சயம் அதனை ஏற்றுக்கொள்கிறோம்.

***

தமிழ்ப் புத்தக உலகம் செல்லவேண்டிய தூரம் அதிகம். நாம் அனைவரும் சேர்ந்து செய்யவேண்டிய வேலைகளும் அதிகம். குறுகிய கண்ணோட்டத்திலிருந்து வெளியே வந்தால்தான் இதெல்லாம் சாத்தியம்.