அப்துல் கலாம் தன் சாதனைகளாகச் சொல்பவை

இன்று 'தி ஹிந்து'வில் குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாமுடன் ஒரு நேர்காணல் வந்துள்ளது. அதில் ஒரு கேள்வி/பதிலை மட்டும் இங்கே தமிழாக்கியுள்ளேன்.

ராமேஸ்வரத்திலிருந்து ராஷ்டிரபதி பவனுக்கிடையேயான நெடும்பயணத்தில் நெஞ்சில் நிற்கும் தருணங்கள் என்று எவற்றைச் சொல்வீர்கள்?

நான்கைச் சொல்லலாம். (ஆனால் ஐந்தை பதிலாகச் சொல்கிறார். - பத்ரி) 1980-ல் என்னுடைய குழு செயற்கைக்கோள் ஏவும் வாகனத்தை - SLV-III - விண்ணில் செலுத்தியது மகிழ்ச்சியான தருணம். அந்தத் திட்டத்தின் தலைவனாக இருந்ததால் எனக்காகவும் என் குழுவுக்காகவும் மிகுந்த மகிழ்ச்சி அடைந்தேன். 1989-ல் அக்னி ஏவுகணை 2,000 கிமீ தூரத்தில் உள்ள இலக்கைத் தாக்கும் நிலையை அடைந்தபோது மேலும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். மே 11, 1998 அன்று பொக்ரானில், 52 டிகிரி செண்டிகிரேட் தகிக்கும் சூரியனுக்குக்கீழ் நாங்கள் பல அறிவியலறிஞர்கள் நின்றுகொண்டிருந்தோம். அன்றுதான் இந்தியா அணு ஆயுத பலம் பெற்ற நாடானது. அன்று எனக்கு மட்டற்ற மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. 'இந்தியா 2020 தொலைநோக்குப் பார்வை' என்ற அறிக்கையைத் தயாரித்து, தொழில்நுட்ப அனுமாணிப்புக் குழுக்கூட்டத்தில் பிரதமரிடம் கொடுத்தபோது இன்னமும் அதிகமான மகிழ்ச்சி அடைந்தேன்.

ஆனால் இவையெல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, 1990-ல் ஹைதராபாத், நிஜாம் மருத்துவக் கல்வியகத்தின் எலும்பு மருத்துவர் B.N.பிரசாத், போலியோவினால் பாதிகப்பட்ட சிறுவர்கள் அணிந்துகொள்ளும் காலிப்பர்கள் 3 கிலோ எடையுடன் இருப்பதால், நடக்கச் சிரமமாக உள்ளதாகச் சொன்னார். நானும் எனது குழுவும் அடுத்த 10 நாள்கள் தொடர்ந்து வேலை செய்து வெறும் 300 கிராம் எடையுள்ள காலிப்பர்களைத் தயாரித்தோம். அந்த காலிப்பர்களை அணிந்த சிறுவர்கள் ஓடத் தொடங்கினர். அதுவரை தன் மகனைச் சுமந்து பள்ளிக்குச் சென்றுவந்த தாய் ஒருவர், யார் உதவியும் இன்றித் தன் மகன் ஓடுவது கண்டு கண்களில் நீர்சொரிய நின்றிருந்ததைப் பார்த்தேன். அந்தத் தாயின் கண்ணீர் எனக்கு அளவற்ற ஆனந்தத்தைக் கொடுத்தது.

மற்றபடி, ராஷ்டிரபதி பவன் என்னைப் பொருத்தமட்டில் மக்களின் வீடு.

தமிழ்ப்பதிவுகள் அரசியல் சமூகம் கலாம்