தமிழா? ஆங்கிலமா?

நேற்று ஒரு மாநகரத்தின் இரு மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளிகளில் மாணவர்களுடன் கலந்துரையாடினேன். [பள்ளிகளின் பெயர்கள், விவரங்கள் வேண்டாம்.]

முதல் பள்ளி நகருக்குள் உள்ளது. நல்ல பெயர் எடுத்த பள்ளி. நல்ல வசதிகள். பள்ளியில் ‘கிளப்’ தொடக்கவிழாவுக்காக அழைத்திருந்தனர். தமிழில் பேசவேண்டுமா, ஆங்கிலத்தில் பேசவேண்டுமா என்று கேட்டேன். ‘ஆங்கிலம்’ என்று ஏகோபித்த குரலில் அனைத்து மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் கேட்டுக்கொண்டனர். சரி, அவர்கள் விதி என்று முடிந்தவரை எளிமையான சொற்கள், முடிந்தவரை மெதுவாக என்று ஆங்கிலத்தில் உரையாடினேன். பொதுவான விஷயங்கள்தான். 9, 11 வகுப்பு மாணவர்கள். எனவே மேற்படிப்பு, ஆராய்ச்சி, என்னவெல்லாம் படித்தால் என்ன சாதிக்கலாம் போன்றவை.

பெண்கள் கவனித்துக் கேட்டனர். ஆனால் ஆண்கள் பகுதியில் நிறையவே சலசலப்பு. என்னடா, நம்மை இப்படிக் கொண்டுவந்து மதிய நேரத்தில் ஒர் ஆசாமி பிளேடு போடுகிறாரே என்று நினைத்தார்களோ என்னவோ. மற்றொருபக்கம் ஆங்கிலம் சரியாகப் புரியாததும் ஒரு காரணம் என்று நினைக்கிறேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மொழிகள் பற்றி பேச்சை ஆரம்பித்தேன். கல்லூரியில் (ஐ.ஐ.டி) ஆங்கிலம் பேசத் தெரியாமல் நான் தடுமாறியது; அதனால் நண்பர்களைப் பெறமுடியாமல் சில மாதங்கள் திண்டாடியது; மொழியின் முக்கியத்துவம்; நன்கு பேசத் தெரிதல், நன்கு எழுதத் தெரிதல், படித்துப் புரிந்துகொள்ளல் போன்ற மென்திறன்கள் எனப் பலவற்றைப் பற்றி (ஆங்கிலத்தில்தான்) பேசினேன். ஆங்கிலமும் நன்கு தெரிந்துகொள்ளவேண்டும், தமிழிலும் நல்ல திறமை வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தினேன்.

கேள்வி பதில் நேரத்தில் மாணவிகள் ஆர்வத்துடன் கேள்வி கேட்க முற்பட்டனர். உடைந்த ஆங்கிலம்தான். அதற்கிடையே பள்ளி முதல்வர், கேள்விகளைத் தமிழிலும் கேட்கலாம் என்று அனுமதித்தார். ஆனாலும் பிள்ளைகள் ஆங்கிலத்திலேயே (தட்டுத் தடுமாறி) கேள்விகளைக் கேட்டனர். நான் பதில்களை தமிழில் தர ஆரம்பித்தேன். ஆனாலும் கேள்விகள் ஆங்கிலத்தில்தான் வந்தன. ஆண்கள் பகுதியில் இருந்து கேள்விகளே வரவில்லை. ஆசிரியர்கள் தூண்டத் தூண்ட அவர்கள் தலையை வேகமாக கால்களுக்கு இடையில் புதைத்துக்கொண்டனர். ஐஐடிக்கும் பிற பொறியியல் கல்லூரிகளுக்கும் என்ன வித்தியாசம் என்று ஒரு பெண் கேட்டார். மற்றொரு பெண், அமெரிக்காவில் போய்ப் படிக்க என்ன செய்யவேண்டும் என்று கேட்டார்.

***

மதியம் வேறொரு பள்ளி. இது ஊருக்கு வெளியே நல்ல தொலைவில் இருந்தது. பெரும்பாலும் வேளாண்மைத் தொழில் செய்வோரின் பிள்ளைகள்தான் அங்கு படிக்கிறார்கள் என்றார் முதல்வர். ஆடம்பரம் இல்லாமல்தான் நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்தது. மின் வெட்டு காரணமாக மைக் இல்லை. 9, 10, 11, 12 வகுப்பு மாணவர்கள். இங்கும், தமிழில் பேசவா, ஆங்கிலத்தில் பேசவா என்று கேட்டேன். ஆங்கிலம் என்றனர் பிள்ளைகள் ஜோராக. ஒருசில குரல்கள் தமிழ் என்று அமிழ்ந்து ஒலித்தன. நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் சரி, தமிழில்தான் பேசப்போகிறேன் என்றேன். சில கதைகளுடன் ஆரம்பித்தேன். இங்கும் காலையில் நடந்த பல்லவிதான். ஆனால் நிறையக் கதைகள் சொன்னேன். மிகுந்த ஆர்வத்துடன் கேட்டனர். அமைதியாக இருந்தனர்.

பின்னர் கேள்வி நேரம் ஆரம்பித்தது. தமிழ் என்பதால் பயம் இல்லாமல் பேசினார்கள். விஞ்ஞானி என்றால் என்ன தோற்றம் உங்கள் மனக்கண்ணில் வருகிறது என்ற கேள்வியில் ஆரம்பித்தேன். ஆண்கள், பெண்கள் இருவருமே, ஒரு கோட் போட்ட ஆண், தடிக் கண்ணாடி, வெள்ளைப் பரட்டைத் தலை என்ற ரீதியில்தான் பதில் சொன்னார்கள். பின் அங்கிருந்து, ஏன் விஞ்ஞானி என்றால் பெண் உருவம் மனத்தில் தோன்றுவதில்லை என்று தூண்டினேன். அப்படியே அறிவியல் பற்றிப் பேச ஆரம்பித்தோம்.

ஒரு பையன் எழுந்திருந்து, ‘பிளாக்ஹோல் என்பது நிஜமாகவே உள்ளதா?’ என்று கேட்டான். அங்கிருந்து கிராவிடி, பிளாக்ஹோல், நட்சத்திரங்கள், அணுச்சேர்க்கை, கிராவிடி எப்படி ஒளியை வளைக்கிறது, ஏன் பிளாக்ஹோல் என்ற பெயர் வந்தது போன்றவற்றைப் பற்றி உரையாடல் நடந்தது. அதிர்ச்சியான பல விஷயங்களைக் கேட்டு மாணவர்கள் வியப்பும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தனர். மற்றொரு மாணவர் எரிமலையிலிருந்து எப்படி கொதிக்கும் குழம்பு வெளியே வருகிறது என்று கேட்டார். ஒரு மாணவி, பூமி அழிந்துவிடுமா என்று கேட்டார். பிக் பேங் கோட்பாடு பற்றி விளக்கினேன். சூரியன் ஒரு கட்டத்தில் செயல் இழக்கத்தான் போகிறது; நாமாகவே அதற்குள் பூமியை (அதாவது உயிர்களை) அழித்திருக்காவிட்டால், ஒரு கட்டத்தில் பூமி, பிற சூரியக் குடும்பக் கோள்கள் அனைத்தும் சூரியனால் விழுங்கப்பெற்றுவிடும் என்று விளக்கினேன்.

இப்படியே நேரம் போனதே தெரியாமல் இரண்டு மணிநேரம் பேசியிருப்போம். மாணவர்கள் அனைவருமே ஆர்வத்தோடு பங்குகொண்டனர். அப்போது கரடிபோல் உள்ளே நுழைந்த ஆசிரியை ஒருவர், பஸ் கிளம்பிவிடும் என்றும் அதில் வீட்டுக்குச் செல்பவர்கள் உடனே கிளம்பிவிடுவது அவர்களுக்கு நன்மை பயக்கும் என்றும் விளக்கினார். வருத்தத்தோடு சில மாணவர்கள் வெளியேற, மீண்டும் உரையாடல் தொடர்ந்தது.

அதன்பிறகு நான் களைத்து உட்கார, கல்லூரி முதல்வர் மெதுவாக மாடி ஏறிவந்து நன்றி சொல்ல, கூட்டம் கலைந்தது.


I rest my case, your honour!