யாசர் அராபத், புஷ், பிளேர், ஷாரோன்

யாசர் அராபத் பற்றி பாஸ்டன் பாலாஜி தமிழோவியத்தில் எழுதிய கட்டுரை இங்கே. அந்தக் கட்டுரை பொதுவாக பிரச்னையில் மூலகாரணம் அராபத்தும், பாலஸ்தீனியர்களுமே என்று எழுதப்பட்டிருந்ததால் என் மறுப்பைப் பின்னூட்டமாகத் தெரிவித்தேன். அதையொட்டி பாலாஜி சில கேள்விகளைக் கேட்டிருந்தார்.

சர்வதேச பிரச்னைகளில் இப்பொழுதைக்கு மிகவும் குழப்பமானது பாலஸ்தீன், இஸ்ரேல் பிரச்னை. இந்த பிரச்னை குறித்து பல்வேறு கருத்துகள் பல்வேறு நாட்டவரிடையே இருப்பது இயல்பு. அமைதி வழியில் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தை நடத்திச் சென்ற மோகனதாஸ் காந்தி மேலே கூட எக்கச்சக்கமான கேள்விகள் வைப்பது வழக்கம். அவர் ஒரு சர்வாதிகாரி என்பது அதில் ஒன்று. (காந்தி தன் கொள்கைகளை தன் சீடர்கள் மீது திணித்தார். ஆனால் கொள்கை ரீதியாக அவர்களை ஜெயித்துத்தான் திணித்தார்.) யாசர் அராபத்தும் சர்வாதிகாரியாகத்தான் நடந்துகொண்டிருக்கிறார். ஈழப்போராட்டத்தில் பிரபாகரனும் சர்வாதிகாரியாகத்தான் நடந்துகொண்டிருக்கிறார்.

இது எல்லா விடுதலைப்போராட்டங்களிலும் நடப்பதுதான். விடுதலை பெற, மக்கள் ஒன்று திரண்டு ஒருவர் கீழ் போராட வேண்டும். போராடும் குழுக்கள் பலவாகத் துண்டுபட்டால் ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் ஒருவரை மற்றொருவருக்கு எதிராகத் தூண்டி விட்டு குழம்பிய குட்டையில் மீன் பிடிப்பார்கள். ஆனால் எந்த வழியில் தன் அணியை வலுப்படுத்துவது என்பது முக்கியம். காந்தி வன்முறையற்ற வழியில், தன் charisma மூலம் தன் வழிக்கு அனைவரையும் (பெரும்பான்மையினரைக்) கொண்டுவந்தார். அப்படியும் கூட சுபாஷ் சந்திர போஸ் போன்றவர்கள் பிரிந்து சென்றனர். கம்யூனிஸ்டுகள், இந்துத்துவ வாதிகள் ஆகியோர் தனித்தனியாக காந்தியை எதிர்த்தனர். பின் முஸ்லிம் லீக் அவருக்கு எதிராகச் சென்றது. அப்படியும் காந்தியின் பின்னால் கூட்டம் அதிகமாக இருந்ததால் பிரிட்டிஷ் அரசு காந்தியையே இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் முக்கியத் தலைவராகக் கருதியது.

பிரபாகரன் வேறொரு வழியைப் பயன்படுத்தி தன் மக்கள் அனைவரும் தன்னைத் தவிர வேறு யாரையும் பின்பற்ற முடியாது செய்தார்.

அராபத் காந்தி அல்ல. வன்முறையை அவர் அடியோடு விட்டொழிக்கவில்லை. ஆனால் ஹமாஸ் போல முழுதும் வன்முறையைப் பின்பற்றவுமில்லை. இஸ்ரேலுடன் நிறைய சண்டை போட்டிருக்கிறார். சாகும் வரை இராணுவ உடையிலேயே இருந்தார். சர்வாதிகாரியாகத்தான், தனக்கு எந்தவிதப்போட்டியுமில்லாமல்தான் Palestine Liberation Organization-யும், பின் Palestinian Authority எனப்படும் இஸ்ரேல் கீழான பாலஸ்தீனியப் பிராந்தியத்தின் அதிபராகவும் நடந்துகொண்டார். ஆனால் கொடுங்கோலன்? ஆட்சி முழுதும் கையில் இருந்தால்தானே கொடுங்கோலனாக முடியும்? தன் மக்கள் இன்னமும் விடுதலை அடையாத நிலையில் யாரை அவர் கொடுங்கோலாட்சி செய்து துன்புறுத்தினார்? கடைசிவரை இஸ்ரேலின் குண்டுகள் தன்னைச் சுற்றியும் வெடிக்க, உடைந்து நொறுங்கிய கட்டடத்தில் ரமாலாவில் வாழ்ந்து வந்தார். மாட மாளிகையிலா வாசம் செய்தார்?

அவர்மீது ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் உள்ளன. பணத்தை உருவி தான் கடைசிநாளில் மணம் செய்துகொண்டவருக்குக் கொடுத்துவிட்டார் என்று. இதில் உண்மை இருக்கலாம். பொதுவாழ்வில் இருக்கும் பலருக்கும் தனி வாழ்வில் சில சபலங்கள் உண்டு. ஆனால் அதே சமயம் அமெரிக்க, இஸ்ரேலி மீடியாக்கள் யாரைக் குறை சொல்ல வேண்டுமோ அவர் மீது பொய்ச்செய்திகளைப் பரப்புவதில் வல்லவர்கள் என்பதை இஸ்ரேலிய யூதப் பேராசிரியர் ஒருவரே சொல்கிறார்:

"But in Israel the public denigration of Arab culture was historically acceptable, since, like all colonial movements, Zionism had to dehumanise the indigenous inhabitants of its country of settlement in order to legitimise their displacement. Thus, as many studies have shown, depictions of the Arabs as conniving, dishonest, lazy, treacherous and murderous were commonplace in Israeli school textbooks, as in much of Israeli literature in general."

"அராபத் திருடன், எனவே அவனை நம்பாதே". சரி. அடுத்து பாலஸ்தீனியர்கள் யாரை நம்புவது? புஷ், பிளேர், ஷாரோன் யாரைச் சொல்கிறார்களோ அவரைத்தான் நம்ப வேண்டும். சரி. நம்பினால் நாடு கிடைக்குமா? பார்க்கலாம்.

நான் பாலஸ்தீனத்தை இஸ்ரேல் சட்டவிரோதமாகப் பிடித்து வைத்துள்ளது என்று எழுதியிருந்தேன். அதற்கு பாலாஜி "இது குறித்து விபரமாக எழுதினால் (அல்லது இணையத் தொகுப்பு கிடைத்தால்) கொடுக்க வேண்டும், பத்ரி. இஸ்ரேலை ஏன் அண்டை நாடுகள் படையெடுத்தது; தற்காப்புக்காக பாலஸ்தீனம் இஸ்ரேல் வசம் இருக்கிறதா; தற்போது ஷரோன் ஆரம்பித்திருக்கும் 'withdrawal' (a word he avoids) ஆகியவற்றின் பின்னணியில் விளக்கினால் எனக்கு(ம்) ரொம்பப் பயனுள்ளதாக இருக்கும்."

விவரமாக எழுத இந்த இடம் பத்தாது. எனக்குத் தெரிந்ததை வைத்து சில விஷயங்கள் சொல்கிறேன்.

1. பாலஸ்தீனியர்களை அக்கம்பக்கத்தில் உள்ள அரபு நாடுகளோடு இணைத்துப் பார்க்கக்கூடாது. 1940களில் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு என்று சரியான தலைமை கிடையாது. 1947இல் பிரிட்டன், ஐ.நா சபையில் இஸ்ரேல், பாலஸ்தீனம் என்று இரண்டு பாகங்களாகப் பிரித்து விடுவதாகச் சொன்னது. இந்தத் திட்டத்துக்கு அமெரிக்காவும் ஆதரவு கொடுத்தது. இந்தியா, பாகிஸ்தான் பிரிவினைபோதாவது இந்தப்பக்கம் நேரு, அந்தப்பக்கம் ஜின்னா என்று யார் கையிலாவது நிர்வாகத்தைக் கொடுக்க முடிந்தது. இரண்டு பக்கமும் பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் இருந்து உதவி செய்தனர். இஸ்ரேலுக்கு டேவிட் பென்-குரியன் தலைவராக இருந்தார். பாலஸ்தீனத்துக்கென்று ஒரு தலைவரும் இல்லை. பிரிட்டிஷ்காரர்கள் 1948இல் இடத்தைக் காலி செய்ததும் இஸ்ரேல் தன் சுதந்திரத்தை அறிவித்தது. அப்பொழுது ஜோர்டான், சிரியா, ஈராக், எகிப்து, லெபனான் ஆகிய நாடுகளும், பாலஸ்தீனியர்களும் ஒட்டுமொத்தமாக இஸ்ரேல் மீது படையெடுத்தனர். இதைப் போன்ற முட்டாள்தனமான செயல் ஏதும் இருந்திருக்க முடியாது. ஆனால் இதற்கான முழு தண்டனையைப் பெற்றதோ பாலஸ்தீனியர்கள்.

இந்த சண்டையின்போது பிரிட்டன் ஜோர்டானை பாலஸ்தீனியர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த நிலங்களையும் கையகப்படுத்தத் தூண்டியது. ஜோர்டானும் அதை சரியாகச் செய்தது. சண்டை முடிந்தபோது ஈராக் தன் கையில் இருந்த பாலஸ்தீனிய இடங்களையும் ஜோர்டான் கையில் கொடுத்து விட்டது. சிரியா, எகிப்து, ஜோர்டான், லெபனான் ஆகியவை சண்டையை முடித்துக்கொண்டு இஸ்ரேலுடன் சமாதானம் செய்து கொண்டன. இஸ்ரேல் தான் கைப்பற்றிய பாலஸ்தீனியப் பகுதிகளை தன் கையில் பத்திரமாக வைத்துக் கொண்டது. ஆக நடுவில் மாட்டிக்கொண்டது பாலஸ்தீனியர்கள்தான். அவர்களது நிலம் பாதி இஸ்ரேலிடமும், மீதி ஜோர்டானிடமும் மாட்டிக்கொண்டது.

சரி, சுற்றியுள்ள அரபு நாடுகள் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு என்ன உதவி செய்தன? ஒன்றும் இல்லை. சிரியா பாலஸ்தீனியர்களை அகதிகளாகவே வைத்துக் கொண்டது. எகிப்திலும் அகதி முகாம்கள் மட்டும்தான்.

1967இல் மீண்டும் ஜோர்டான், சிரியா, எகிப்து ஆகியவை இஸ்ரேலிடம் வம்புக்குச் சென்றன. முதலில் இஸ்ரேல் எகிப்து, சிரியா மீது படையெடுத்து அவர்களது இடங்களைக் கைப்பற்றியது. காஸா எகிப்திடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்டது. சிரியாவிடமிருந்து சினாய். ஜோர்டான் இஸ்ரேல் மீது படையெடுத்து, வெஸ்ட் பேங்க் பகுதியையும், ஜெருசலேம் நகரின் பகுதிகளையும் இழந்தது. ஆக இப்படித்தான் ஜோர்டான், எகிப்து கையில் இருந்த சில பாலஸ்தீனியப் பகுதிகள் இஸ்ரேல் கைக்கு வந்தது.

1970இல் ஜோர்டானில் பாலஸ்தீனியப் போராளிகள் சில குழப்பங்கள் விளைவிக்க (சில விமானங்களைக் கைப்பற்றினர்), ஜோர்டான் அரசர், பாகிஸ்தானின் ஜியா-உல்-ஹக் (அப்பொழுது வெறும் இராணுவத் தளபதிதான்) தலைமையில் பாலஸ்தீனியர்களை உதைத்துத் துரத்தி அராபத்தை நாடுகடத்தினர் (கறுப்பு செப்டெம்பர்).

ஆக பாலஸ்தீனியர்களின் பெரும் சாபக்கேடு சுற்றியுள்ள ஒன்றுக்கும் உதவாத அரபு நாடுகளான ஜோர்டான், எகிப்து, சிரியா, ஈராக். ஜோர்டானிலிருந்து ஓடிவந்த பாலஸ்தீனியர்கள் லெபனான் சென்றனர். அங்கிருந்து இஸ்ரேலுக்கு பிரச்னை கொடுக்கத் தொடங்கியதும் இஸ்ரேல் லெபனானை ஒட்டுமொத்தமாக சீரழித்தது!

இன்றெல்லாம், பாலஸ்தீன பிரச்னை என்றால் அது வெஸ்ட் பேங்க், காஸா என்றுதான் நமக்குத் தோன்றுகிறது. ஆனால் உண்மையில் ஜோர்டான் கையிலும் பாலஸ்தீன இடங்கள் உள்ளன. பாலஸ்தீன அகதிகள் லெபனான், சிரியா, எகிப்து ஆகிய நாடுகளில் உள்ளனர்.

அராபத் என்று ஒருவர் வரும் வரையில் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு சரியான தலைமை இல்லை. பாலஸ்தீனியர்கள் நலனுக்காக சுற்றியுள்ள அரபு நாடுகள் உருப்படியாக ஒன்றுமே செய்ததில்லை. அரபி நாடுகள் யூத எதிர்ப்பாளர்களாகவும், அதே சமயம் தேவைப்படும்போது இஸ்ரேலுடன் உறவு வைத்துக்கொண்டும், அரசியல் காரணங்களுக்காக பாலஸ்தீன் பிரச்னைக்கு விடிவுகாண வேண்டும் என்று அவ்வப்போது மேடையிலிருந்து பேசியும் தங்கள் மனசாட்சியை சுத்தமாக வைத்துக்கொண்டிருக்கின்றன. 1948, 1967இல் இந்த சுற்றி உள்ள அரபி நாடுகள் இஸ்ரேலுடன் சண்டைக்குப் போயிருக்காவிட்டால் பாலஸ்தீனியர்கள் இன்று அமைதியான முறையில் தம் நாட்டில் இருந்திருக்கலாம்.

யாசர் அராபத் பல தவறுகளைச் செய்துள்ளார். அதில் முக்கியமானது வளைகுடாப் போரின்போது சதாம் ஹுசேனுக்கு முழு ஆதரவைக் கொடுத்தது. வாயைப் பொத்திக்கொண்டு பேசாமல் இருந்திருக்கலாம்.

2. Palestine Liberation Army என்பது அராபத் தலைமையில் இயங்கிய Palestine Liberation Organizationஇன் படை. சண்டை போட்டு, பல இஸ்ரேலிகளைக் கொன்றுள்ளனர். ஆனால் ஹமாஸ் என்பது அராபத் தீவிரமாக யூதர்களைக் கொல்வதில்லை என்பதனால் தனியாகச் செயல்படும் தீவிரவாத அமைப்பு. அமைதியில் அவர்களுக்கு விருப்பம் எதுவும் இருப்பதாகத் தெரிவதில்லை. இஸ்ரேலை ஒழிப்பதுதான் அவர்களது நிலை. ஹமாஸை அராபத்தின் கைக்கூலிகள் என்று சொல்வது நியாயமாகாது என்பது என் கருத்து. பலமுறை அராபத் - யிட்சாக் ரேபின் இருவருக்குமிடையே நடந்த அமைதி ஒப்பந்தத்தை அழிக்கும் முகமாக பல செயல்களை ஹமாஸ் செய்துள்ளது.

3. இஸ்ரேல் தற்காப்புக்காக பாலஸ்தீனை தன் கையில் வைத்திருக்கிறது என்று சொல்வது பெரிய ஜோக். அமெரிக்கா கூட தன் தற்காப்புக்காகத்தான் ஈராக்கை தன் கையில் வைத்துள்ளது போலும். இந்தியா தன் தற்காப்புக்காக அடுத்து இலங்கை, நேபாள், பங்களாதேஷ், பாகிஸ்தான் ... ம்ஹூம், அந்த அளவுக்கு இந்தியாவிடம் இராணுவ பலம் இல்லை. தற்காப்புக்குச் சிறந்த வழி பாலஸ்தீனிய இடங்களிலிருந்து விலகுவது, தன் எல்லைக்குள் கண்காணிப்புகளைத் தீவிரமாக வைத்திருப்பது. ஆனால் இஸ்ரேல் வலதுசாரி யூத அமைப்புகள் அபகரிக்கப்பட்ட பாலஸ்தீனிய இடங்களில் யூதக் குடியிருப்புகளைக் கட்ட முயற்சிக்கின்றன. காஸா பட்டையிலும் இதுதான் நடக்கிறது. வெஸ்ட் பேங்க் பகுதியிலும் பாலஸ்தீனியர்களைத் துரத்தி விட்டு யூதக் குடியிருப்புகளைக் கட்டவே பல யூத அமைப்புகள் விரும்புகின்றன. இப்பொழுது காஸா பகுதியிலிருந்து இஸ்ரேல் பின்வாங்குவதை பல யூத அமைப்புகள் எதிர்க்கின்றன. யிட்சாக் ரேபின், அராபத்திடம் அமைதி ஒப்பந்தம் செய்த காரணத்துக்காகவே யிகால் அமீர் என்னும் யூத வெறியனால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். நாளை ஷாரோன் முழுதுமாக பாலஸ்தீனியப் பகுதிகளிலிருந்து பின்வாங்கினால் அவருக்கும் கண்டம்தான். யாரிடமிருந்து வரும் என்பதை நான் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

4. புஷ், பிளேர் அராபத் செத்தபின் பாயசம் வைத்துச் சாப்பிட்டது. இதற்குக் காரணம் என்னவாக இருக்கும்? இருவரும் இஸ்ரேல் நண்பர்கள். ஆனால் அதே சமயம் பாலஸ்தீன் ரோட்மேப் என்று 9/11க்குப் பின் அதிகமாகவே பேசுகிறார்கள். ஆனால் இந்த 'ரோட்மேப்'பில் இஸ்ரேல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் பாலஸ்தீனியப் பகுதிகளிலிருந்து பின்வாங்கும் என்று தெரிகிறது. அராபத் இதனை எதிர்த்தார். 1947 ஐ.நா போட்ட கோடுதான் வேண்டும் என்றார். ஆனால் இஸ்ரேல் அந்த நிலையிலிருந்து மாறிவிட்டது. 1948இல் சண்டை நடந்த காரணத்தால் 1947 ஐ.நா திட்டம் கிடப்பில் போடப்படவேண்டியது என்பது இஸ்ரேல் கருத்து. மேலும், 1948இல் பாலஸ்தீனிய இடங்கள் பலவும் ஜோர்டான் கையில். எனவே எப்படியானாலும் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு 1947 ஐ.நா திட்டத்தை விடக் குறைந்த இடங்களே கிடைக்கப்போகின்றன. அதிலும் அடிப்படைவாத யூத அமைப்புகள் என்ன குழப்பம் செய்யுமோ.

ஆனாலும் பாலஸ்தீனத்தில் ஏதோவொரு விதத்தில் அமைதி ஒப்பந்தம் ஒன்று கொண்டுவர வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அமெரிக்காவுக்கு (அதனால் அதன் அடிவருடி பிரிட்டனுக்கும்) எப்பொழுதுமே சில தீவிரவாத அமைப்புகளால் ஆபத்து என்பது புஷ், பிளேர் இருவருக்கும் தெரியும். ஆனால் அராபத் முழுவதுமாக விரும்பும் ஒரு தீர்வை இஸ்ரேல் இனி ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ளப் போவதில்லை. அமெரிக்காவின் பல முக்கிய யூத அமைப்புகளும் ஏற்றுக்கொள்ளப் போவதில்லை. இஸ்ரேல் என்பது ஒரு தலைவர் சார்ந்ததில்லை. ஆனால் பாலஸ்தீனியர்கள் அப்படியில்லை. அராபத்தை ஒதுக்கிவிட்டால் அடுத்த தலைமுறைத் தலைவர் ஒருவரை சாம, தான, பேத, தண்டம் என்று ஏதாவது ஒன்றைப் பயன்படுத்தி சுமாரான ஒரு திட்டத்தில் கையெழுத்து வாங்கி நோபல் பரிசும் வாங்கிவிடலாம். அதனால்தான் அராபத் போன உடனேயே "இனி பாலஸ்தீனத்துக்கு விடிவு வந்துவிடும்" என்று புஷ், பிளேர் இருவரும் சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

பார்க்கலாம்.